Epilog - Purpose

(muzyka)

Cześć, maleńka.

Pamiętasz mnie jeszcze? Tego, który nazywał Cię aniołkiem, gdy przypominałaś diabełka z krwi i kości. 

Skoro to czytasz, mnie już nie ma. Przestałem być nieszczęśliwym człowiekiem w świecie żywych. Stałem się szczęśliwą duszą w świecie umarłych, pośród tysięcy innych, zbłąkanych duszyczek. I jest mi tam dobrze. Panuje wieczne lato, a na obiad serwują czekoladę z truskawkami. Tymi samymi, które spadały z nieba w postaci śnieżnych płatków. I czuję się jak w domu, bo do domu właśnie wróciłem.

Nie piszę, bo nie mogę spać. Piszę, bo zasługujesz na to, by do Ciebie pisać. Piszę, bo należy Ci się słowo wyjaśnienia. A nawet kilka słów. Bo jesteś warta powieści, nie jedynie krótkiego wiersza trudnego w interpretacji. Nie byłaś skomplikowana. Przebiegłem strona po stronie, od prologu po ostatnie zdanie epilogu. Czym więc przy powieści byłby oszczędny w słowach poemat?

Zamknij na moment oczy i wspomnij chwilę, w której pierwszy raz spojrzałaś w moje. Było ciemno, niewiele widziałaś, mam rację? Za to ja widziałem więcej. Może to księżyc oświetlał Twoje tęczówki, a może Twój prolog był mniej skomplikowany niż mój. Nie potrzebowałaś wiary we własną siłę, bezpieczeństwa czy miłości. Pragnęłaś szczęścia. Tak niewiele i tak wiele zarazem. I wolności. Tak, wolności.

Opowiedziałem Ci całe życie. Prócz jednego dnia. Otworzyłem przed Tobą własną powieść. Lecz zagiąłem jedną stronę, a gdy wydała mi się zbędna, wyrwałem, pozostawiając poszarpaną krawędź kartki. Tę wyrwaną stronę trzymasz właśnie w dłoniach, być może obmywając łzami. Proszę tylko, nie utop jej. Nie ma kopii zapasowej.

Jeszcze raz zamknij oczy. Nie zapomnij ich otworzyć. Inaczej nie poznasz zakończenia powieści.

Wyrwaną z życiorysu stroną był dzień, w którym Cię poznałem. O świcie usiadłem na obrzeżach dworca głównego. Mijali mnie ludzie i mijały pociągi. Podziwiałem zlewające się w jedno szyby pędzących wagonów. Odliczałem czas do odjazdu pociągu o 17:35. Dlaczego czekałem na ten? Bo o tej godzinie ponad dwadzieścia jeden lat temu urodziłem się do bycia nieszczęśliwym człowiekiem. O 17:34 stanąłem na przejeździe oddalonym od stacji o 426 kroków w za dużych butach. Ruszył. Usłyszałem gwizd lokomotywy i poczułem drżenie szyn. Położyłem się na torach jak na najwygodniejszym łóżku. Spojrzałem jeszcze w pochmurne niebo i zapowiedziałem nadchodzącą burzę. A pociąg był coraz bliżej. Aż nagle świst powietrza przeszył w pół myśli o burzy. I pociąg pojechał dalej, zostawiając nieszczęśliwego mnie. Miał być przepustką. Okazał się drogowskazem. Zrobiłem za mało dobrego, bym mógł zaznać ukojenia. I wtedy wróciłem na 18th Street, a na mojej drodze pojawiłaś się Ty. Ty i Twoje nieszczęśliwe oczy, w których odnalazłem swój cel.

Moim celem stało się Twoje szczęście.

Obiecałem sobie, że nie wrócę na dworzec, dopóki nie uczynię Cię szczęśliwą. I obiecałem sobie również, że pewnego dnia wrócę. Byłem tego pewien bardziej niż wschodu słońca o świcie i zachodu wieczorem.

Pielęgnowałem Twoje szczęście, cząstka po cząstce, byś pewnego dnia mogła odjechać tym samym pociągiem, który wskazał mi drogę do ciebie. Byś mogła odjechać szczęśliwa. I uwolniona.

Nie planowałem się w Tobie zakochać. Nasza miłość była pięknym efektem ubocznym odgórnie przygotowanego planu. Możesz wierzyć lub nie, ale ten efekt uboczny był najlepszą sekundą wieczności. Mojej wieczności. Nikt tak nigdy nie kochał. W to uwierzyć musisz. Obaliliśmy mit, że efekt uboczny jest zjawiskiem niepożądanym. Ja pożądałem Cię bardziej, niż możesz sobie wyobrazić.

Po dotarciu do celu mogłem odejść w spokoju. Odrodzić się na nowo do bycia szczęśliwym. Osunąć się w Twój cień, a w moje światło. Pozwoliłem Ci sięgnąć dna, byś odbijając się, widziała kolory w każdym dniu.

Kochałaś mnie, nigdy nie miałem wątpliwości. Teraz nie mam wątpliwości, że zrozumiesz. Bo tak jak Ty warta jesteś wielostronicowej powieści, tak mi wystarczy trudny w interpretacji poemat. Odszedłem z myślą, że pozostawiłem po sobie tę jedną wyrwaną stronę, na której zamieściłem całą powieść. Odczytałaś mnie całego, od pierwszego wersu po ostatnią kropkę. Spójrz czasem w niebo i wspomnij, że Twoje szczęście nie zostało zapisane w gwiazdach, a w nadwoziu pociągu odjeżdżającego z dworca głównego w Detroit o 17:35.

Wierzę, że pewnego dnia ktoś napisze o Tobie nową powieść. Mi wystarczy mój jednostronicowy poemat i świadomość, że spisał go Twój uśmiech.

Uwolniłem siebie, uwalniając Ciebie. I oboje jesteśmy szczęśliwi.

Dotrzymałem obietnicy, pamiętasz?

Ps. Gdy żegnałaś mnie na peronie, wiedziałaś, co chcę zrobić. Widziałem to w Twoich oczach i słyszałem w głosie. Dziękuję, że zrozumiałaś. Dziękuję, że mi pozwoliłaś. To największy dowód miłości.

~*~

Powinnam napisać długą notkę, ale nie mam na nią siły. Jak niektórzy z Was napisali, to było moje opowiadanie, moja historia i również moje zakończenie. Zostawiam je takie, jakie jest. Co z Nataszą - dopowiedzcie sobie sami. Ja swoją wizję mam, ale daję Wam możliwość utworzenia własnej. Bez fałszywej skromności - jestem dumna z tego, co napisałam. Dziękuję Wam, że wspieraliście mnie przez te osiem miesięcy. Dziękuję.